W tym artykule w przystępny sposób przekaże Ci informacje na temat:

– Wszelkich urazów i przeciążeń łąkotki bocznej

– Objawów i przyczynach Twojego problemu

– Niezbędnych badań oraz różnych strategiach leczenia

– Poznasz rokowania i wskazówki niezbędne do powrotu Twojej sprawności :)

Już na początku musisz wiedzieć, że staw kolanowy to bardzo skomplikowana maszyna, poddana licznym przeciążeniom każdego dnia. Jedną ze struktur, która może ulec uszkodzeniu jest łąkotka boczna. Uszkodzenia (uraz, pęknięcie) łąkotki bocznej dotyczą najczęściej sportowców, jednakże ten uraz może pojawić się u osób w średnim i starszym wieku nie mających do czynienia ze sportem. Ból po bocznej stronie kolana związany z dysfunkcją łąkotki bocznej może mieć gwałtowny początek lub też pojawiać się stopniowo. Zazwyczaj ból nasila się podczas maksymalnego zgięcia lub wyprostu kolana. Obrzęk jak i uczucie zablokowania stawu często są dodatkowymi symptomami. Twoje leczenie będzie zależne od wielu czynników, jednak głównym z nich jest rodzaj uszkodzenia, o którym dowiesz się więcej w kolejnym rozdziale. Mam nadzieję, że poprzez wiele informacji, o których będę pisał dowiesz się więcej na temat swojego problemu, co zwiększy Twoje szanse na skuteczne leczenie. No to zaczynamy!

Trochę o anatomii w uszkodzeniach łąkotki bocznej

Żeby zrozumieć uszkodzenie łąkotki bocznej muszę zagłębić się w budowę stawu kolanowego, co pomoże Ci zrozumieć istotę problemu. Staw kolanowy jest największym stawem w całym układzie ruchu, a dodatkowo jego budowa jest mocno złożona. Staw ten łączy kość udową z piszczelową, a dodatkowo z przodu znajduje się rzepka, która pełni funkcję trzeszczki (poprawia funkcję mięśnia czworogłowego). Rzepka oraz kość udowa tworzą staw rzepkowo-udowy, niezwykle ważny dla funkcji kolana. Staw udowo-piszczelowy oraz rzepkowo-udowy otoczone są wspólną torebką stawową.

W ciągu dnia kolano pracuje często na „dużych obrotach” dlatego niezbędne są czynne i bierne stabilizatory. Czynne stabilizatory to układ mięśniowy, dzięki któremu, możliwy jest ruch w stawie, natomiast stabilizatory bierne, to torebka stawowa, powięź oraz skomplikowany układ więzadeł.

Bardzo istotnymi strukturami stawu kolanowego są łąkotki (przyśrodkowa i boczna), skupmy się na ich budowie i funkcji. Łąkotki mają kształt klinu, będąc cieńsze w środku kolana a grubsze po bokach, co wynika z naturalnego rozkładu obciążeń stawu. Budowę łąkotki można łatwo porównać do silikonowej uszczelki. Łąkotka ma budowę chrzęstno-włóknistą, a w jej skład wchodzi głównie woda oraz kolagen typu I. Łąkotki znacznie zwiększają strefy kontaktu kości udowej z kością piszczelową, co zmniejsza nacisk na powierzchnie stawowe, poprawiając amortyzację oraz stabilność stawu, a w konsekwencji spowalniając zużycie chrząstki stawowej. Ciekawym jest fakt, że łąkotki pokrywają tylko część powierzchni stawowych kolana (przyśrodkowy i boczny przedział stawu), ale to na ich powierzchnie przypadają największe obciążenia!


Podczas zgięcia, wyprostu oraz niewielkich rotacji piszczeli łąkotki są w nieustannym ruchu, tak by minimalizować przeciążenia. Podczas wyprostu obydwie łąkotki przesuwają się do przodu, natomiast podczas zgięcia do tyłu. Ruch łąkotek wynosi nawet 1 cm, co stanowi sporą ruchomość.

Analizując funkcję łąkotki trzeba zrozumieć jej zależność od pozostałych struktur kolana! Łąkotka boczna jest połączona do kości udowej. Obydwie łąkotki są również połączone między sobą za pomocą więzadła poprzecznego kolana. Dodatkowo zewnętrzne części łąkotek łączą się z torebką stawu kolanowego. Uszkodzenie, jednego z tych połączeń
może bezpośrednio wpływać na biomechanikę łąkotek :(

Miejsce uszkodzenia łąkotki bocznej ma bardzo istotne znaczenie, ponieważ część wewnętrzna zwana strefą biała ma małe unaczynienie w porównaniu do zewnętrznej części (czerwonej). Pomiędzy strefą unaczynioną i nieunaczynioną istnieje jeszcze strefa pośrednia. Uszkodzenie w strefie czerwonej ma znacznie większą szansę na wygojenie i uniknięcie operacji!

Najczęściej do uszkodzenia dochodzi poprzez wklinowanie się łąkotki pomiędzy kości lub poprzez powtarzające się przeciążenia.


Do urazów najczęściej dochodzi w momencie:


– przyłożenia bezpośredniej siły na boczną część kolana (najczęściej w sportach kontaktowych)

– dużej siły wyprostu (np. kopnięcie piłki)

– gwałtownych ruchów skrętnych kolana (najczęściej podczas zmiany kierunku biegu)

Podczas urazu dochodzi do rozerwania, pęknięcia, oderwania lub podwinięcia części łąkotki, która może boleśnie blokować staw. Każde z uszkodzeń wywołuje stan zapalny i drażni struktury wewnątrz stawowe. Istnieje wiele różnych typów uszkodzeń: podłużne pionowe, skośne, zwyrodnieniowe lub poprzeczne.


Podsumowanie anatomii i uszkodzeń łąkotek


Przez wiele lat rola łąkotek w funkcji kolana nie była doceniana. Często łąkotki były wycinane, bez analizy konsekwencji tego zabiegu. Obecnie już wiemy, że skutkiem uszkodzenia łąkotki jest zaburzenie pracy dwóch powierzchni stawowych tworzących staw. Ta sytuacja powoduje powstanie znacznie większych sił i stopniowych zmian zwyrodnieniowych. Zwyrodnienia pojawiają się już po 40 roku życia i początkowo nie dają objawów! Warto pamiętać, że prawidłowa funkcja łąkotek jest jednym z kluczowych czynników, który chroni chrząstkę stawu kolanowego przed szybszym zużyciem!

Fot. 1 Wizualizacja łąkotki

Fot. 2 Przykład ułożenia łąkotki na kości piszczelowej

Fot. 3 Różne typy uszkodzeń łąkotki

Objawy urazów łąkotki bocznej

Jednym z głównych objawów uszkodzenia (rozerwania, pęknięcia) łąkotki bocznej jest ból w okolicy szpary stawu kolanowego (miejsce zgięcia kolana) po stronie zewnętrznej. Jeśli doszło do urazu to bardzo często pojawia się duży obrzęk wokół stawu (krwiak będzie świadczył o uszkodzeniu części unaczynionej) oraz ograniczenie ruchu. Często Twoje kolano może się boleśnie zblokować w pozycji zgięciowej albo wyprostnej. Ból często może promieniować powyżej i poniżej stawu kolanowego, ale głównie po stronie bocznej.

W przypadku choroby zwyrodnieniowej objawy uszkodzenia łąkotki pojawiają się stopniowo. Najpierw ból po dłuższej aktywności, w późniejszym czasie ból w trakcie aktywności, w najgorszej sytuacji delikatny niekontrolowany ruch nogi może spowodować ukłucie bólu w stawie. W przypadku zmian zwyrodnieniowych łąkotki okresowo pojawia się obrzęk stawu.

Wtórną konsekwencją trwania urazu są często zaniki mięśniowe (szczególnie mięśnia czworogłowego), w wyniku ograniczania normalnej aktywności. Przekłada się to bezpośrednio na stabilność kolana, co tworzy „błędne koło” negatywnych objawów.

Przyczyny uszkodzenia łąkotki bocznej

Wydawałoby się, że za każdym uszkodzeniem łąkotki bocznej musi stać gwałtowny uraz. Nie musi tak jednak być! czasem do uszkodzenia może przyczynić się zaklinowanie się łąkotki przy czynnościach dnia codziennego np. zbyt szybki ruchu zgięcia lub skrętu kolana.

Najczęstszą przyczyną uszkodzenia łąkotki bocznej są jednak urazy. Uraz może być izolowany gdzie dochodzi tylko do uszkodzenia łąkotki lub złożony gdzie dochodzi do uszkodzenia wielu struktur (więzadła, chrząstka stawowa, torebka stawowa).

W trakcie urazu dochodzi do przekroczenia naturalnej granicy ruchomości kolana, co powoduje nadmierne siły działające na kość udową i piszczelową. Łąkotki znajdują się między tymi masywnymi kośćmi więc można sobie wyobrazić jak łatwo o ich uszkodzenie. Niestety każdy nie wyleczony uraz będzie wpływał dalsze zaburzenie pracy stawu, co może przełożyć się na dalsze mikrourazy.

Na wszelkie zmiany po urazowe łąkotek narażone są osoby ze zmianami zwyrodnieniowymi, gdzie w stawie kolanowym uszkodzonych jest już wielu struktur, co wpływa na gorszą stabilność i przeciążenia wielu tkanek – w tym łąkotek! Kolano to system naczyń połączonych i uszkodzenie jednej struktury (np. więzadło, chrząstka, łąkotka, mięsień) zawsze będzie wpływało na całą resztę!

Bardzo niekorzystnym czynnikiem mającym wpływ na dysfunkcje łąkotki bocznej jest asymetria. W przypadku kolan koślawych (kolana uciekają do środka, tworząc literę X) dochodzi nadmiernego rozciągnięcia torebki stawowej i struktur więzadłowych po przyśrodkowej stronie stawu, a bardzo mocnego obciążenia łąkotki bocznej. Ta sama sytuacja dotyczy nadmiernych przeprostów kolana gdzie bardzo mocno obciążony jest przedni róg łąkotki.

Fot. 4 Przykład koślawości kolan, mogącej sprzyjać uszkodzeniu łąkotki bocznej

Do przeciążeń łąkotki bocznej może znacznie przyczynić się nadwaga i otyłość. W tej sytuacji znacznie większe obciążenia będą wpływały na większy docisk i stopniowe miażdżenie łąkotek.

Dużym czynnikiem prowadzącym do uszkodzeń łąkotki jest także praca zawodowa. Dotyczy to osób, które często klęczą i kucają (brukarze, pracownicy usług remontowych, sprzątaczki, nauczycielki w przedszkolu). Dochodzi wtedy do nieustannego docisku tylnej części łąkotki powodującego gorsze krążenie oraz stały asymetryczny ucisk stawu.

Fot. 5 Przykład siadu klęcznego, który zwiększa obciążenie łąkotki

Do powstania dysfunkcji łąkotki bocznej mogą się przyczynić także przeciążenia sportowe. Najbardziej narażeni są biegacze oraz osoby trenujące sporty kontaktowe. Podczas biegania wykonujemy cały czas powtarzalny ruch. Bieg w zbyt szybkim i intensywnym tempie, duży kilometraż, wymagająca trasa biegu (np. bieg górski, twarda nawierzchnia), brak odpowiedniej regeneracji to mogą być czynniki prowadzące do pierwszych przeciążeń. W przypadku sportów kontaktowych często podczas zawodów lub walki zawodnicy zderzają się, tracą równowagę lub w sposób niekontrolowany lądują. Wszystkie te zdarzenia mogą bardzo łatwo prowadzić do skręcenia kolana i uszkodzenia łąkotki.

Ostatnim czynnikiem, który może sprzyjać pęknięciom łąkotki bocznej jest dysbalans mięśniowy. Łąkotka podczas swojej pracy przemieszcza się. Na jej ruch mają wpływ mięśnie uda i podudzia. Jeśli mięśnie są zbyt spięte i zwłókniałe to może to przekładać się na ograniczoną przesuwalność łąkotki i bolesne zakleszczanie pomiędzy kośćmi.

Diagnostyka łąkotki bocznej

Rozpoczęcie badań przez lekarza powinno polegać na ocenie ruchomości kolana, prowokacji ucisku łąkotki oraz ocenie pozostałych stawów kończyny dolnej. W przypadku diagnostyki obrazowej lekarz może zalecić badanie USG lub MR (rezonans magnetyczny). Badanie MR jest dokładniejszym badaniem, jednak dokładna ocena wszystkich elementów łąkotki nie jest prosta. Najbardziej precyzyjna jest ocena łąkotki podczas artroskopii (zabieg polegający na wprowadzeniu mikro kamery do środka stawu pozwalający na dokładną inspekcję uszkodzeń). Przeprowadzenie artroskopii łąkotki zazwyczaj wiąże się już z wykonaniem jej naprawy.

Diagnostyka różnicowa

Podczas urazu może dojść do uszkodzenia wielu struktur dających podobne objawy jak uszkodzenie łąkotki bocznej. Podczas badań należy wykluczyć takie problemy jak: uszkodzenia chrząstki stawowej, łąkotki przyśrodkowej, więzadeł pobocznych, więzadła krzyżowego przedniego i tylnego oraz naderwania mięśniowe.

Leczenie urazów i przeciążeń łąkotki bocznej

Jeśli dojdzie do potwierdzenia diagnozy, że za Twoimi dolegliwościami bólowymi stoi łąkotka boczna decydująca będzie decyzja o strategii leczenia (zabieg operacyjny czy leczenie zachowawcze).

Według badań do leczenia zachowawczego kwalifikują się rozdarcia podłużne o długości 10 mm w strefie czerwonej (unaczynionej) oraz rozdarcia o długości 3mm w strefie białej (nieunaczynionej) [1]. Choć tak naprawdę na wybór leczenia mają jeszcze inne czynniki jak np. schorzenia towarzyszące, Twój wiek, ogólna sprawność czy Twój zawód. Według badań leczenie zachowawcze w przypadku niezaawansowanych zmian zwyrodnieniowych przynosi dobre rezultaty, przy odpowiedniej kwalifikacji uszkodzenia i dłuższym procesie rehabilitacji (przynajmniej 2-3 miesiące). Oczywiście w części przypadków może nie dojść do poprawy i konieczny będzie zabieg chirurgiczny.

W każdym jednak przypadku warto rozpocząć rehabilitację ponieważ może ona przygotować Cię do ewentualnego zabiegu operacyjnego lub poprawić na tyle funkcję, że sam zabieg nie będzie konieczny!

Podczas leczenia zachowawczego ważnych jest kilka czynników. Terapię warto rozpocząć od rozluźniania napięć mięśniowo-powięziowych w obrębie uda oraz podudzia. Może to przyspieszyć proces regeneracji tkanek oraz wpłynąć na poprawę mobilność stawu i łąkotki. W przypadku przeciążenia łąkotki bocznej bardzo często staw ma ograniczoną ruchomość dlatego kolejnym etapem terapii mogą być techniki terapii manualnej, polegające na odciążeniu stawu, które mogą poprawić ruch łąkotki i stopniowo odblokować staw. Jeśli dolegliwości bólowe ustąpią możliwe będzie rozpoczęcie ćwiczeń poprawiających ruchomość wszystkich stawów kończyny dolnej.

W celu zwiększenia szans gojenia łąkotki bocznej kluczowy jest ruch, który zwiesza unaczynienie (ukrwienie to jednej z kluczowych czynników gojenia). W przypadku stawu kolanowego wskazana jest jazda na rowerze stacjonarnym (jeśli nie wywołuje to dolegliwości bólowych). Warto rozpocząć kręcenie od kilku minut dziennie. Jeśli wszystko przebiega prawidłowo można wydłużać czas kręcenia do kilkudziesięciu minut dziennie. Najważniejsze, że podczas jazdy na rowerze stacjonarnym nie dochodzi do znacznego obciążenia stawu, bo cały ciężar spoczywa na siodełku, a nie na stopach!

Ważna jest również modyfikacja swoich nawyków by zmniejszyć przeciążenia stawu. Zamiast długich spacerów czy ćwiczeń w pozycji stojącej można wybrać aktywności mniej obciążające kolana jak np.: pływanie, jazdę na rowerze (rekreacyjną), ćwiczenia w pozycji siedzącej lub leżącej.

Jednym z decydujących czynników, który przyczyni się do redukcji obciążeń Twoich kolan jest powrót do optymalnej wagi. Zrzucenie tylko kilku kilogramów powoduje już istotne zmniejszenie obciążenia stawu. Nie jest to proste, ale warto o to powalczyć!

Uzupełnieniem rehabilitacji w stanie ostrym może być leczenie przeciwzapalne i przeciwbólowe za pomocą leków doustnych, maści do smarowania lub iniekcji z glikokortykosteroidów (blokada). W mniej zaawansowanych przypadkach Twój lekarz może zaproponować Ci zastrzyki, zawierające kwas hialuronowy, osocze bogato płytkowe lub komórki macierzyste. Według badań leczenie te może zmniejszyć dolegliwości bólowe, a w części przypadków wpłynąć na niewielką poprawę funkcji stawu.

Fizykoterapia

Fizykoterapia w przypadku dysfunkcji łąkotki bocznej może działać wspomagająco, m. in. na poprawę ukrwienia, zmniejszenie stanu zapalnego oraz redukcję bólu. W stanie ostrym (duży stan zapalny) korzystna może być krioterapia (leczenie zimnem). W okresie przewlekłym stosuje się także magnetoterapię, laseroterapię, elektroterapię lub hydroterapię.

Zaopatrzenie ortopedyczne – zobacz jaki sprzęt polecam do ćwiczeń i rehabilitacji?

Kliknij na link i zajrzyj do naszego Sklepu!

W celu odciążenia stawu zastosować można różny sprzęt wspomagający chodzenie: laskę, kulę lub kije do nordic walking. Powinno się je trzymać w ręce przeciwległej do kończyny chorej. O wyborze pomocy do chodzenia powinien decydować fizjoterapeuta. Przy niewielkich dolegliwościach pomocne mogą być żelowe wkładki do butów dla większej amortyzacji podczas chodzenia. W przypadku wad stóp, które mogą rzutować na funkcję kolana konieczne mogą być indywidualne wkładki do stóp.

Pewną stabilizację oraz unieruchomienie bolesnego stawu może zapewnić orteza . Wpłynie ona na ograniczenie bolesnych ruchów i zwiększy stabilność stawu (szczególnie podczas chodzenia po nierównościach). Ograniczy ona dodatkowo ryzyko kolejnego urazu. Należy jednak pamiętać, że stosowanie ortezy lub może być tylko tymczasowe! ponieważ w dłuższej perspektywie czasu wpływa ona na pogorszenie stabilności stawu. Do ćwiczeń stabilizacji i siły stawu kolanowego przydatne mogą być taśmy i piłki oraz krążki sensoryczne. W momentach zwiększonego bólu bardzo przydatny jest Cold pack do chłodzenia stawu. Do rozluźnienia przeciążonych mięśni przydać się może roller do masażu. Ponadto dużą wygodę ćwiczeń daje mata.

 

Leczenie operacyjne uszkodzeń łąkotki bocznej

Zazwyczaj zabieg operacyjny jest wskazany w trzech przypadkach:

– uszkodzenia łąkotki w strefie nieunaczynionej

– uszkodzeniom łąkotki towarzyszą inne uszkodzenia

– brak efektów rehabilitacji

Rodzaj zabiegu będzie zależny w dużej mierze od funkcji stawu i zmian obecnych w wynikach Twoich badań. Warto poznać możliwości leczenia chirurgicznego:


Meniscetomia:


To zabieg, polegający na usunięciu całej łąkotki lub jej części (częściowa meniscetomia). Zabieg meniscetomi w przeszłości był uznawany za optymalne rozwiązanie uszkodzeń łąkotki. Niestety teraz już wiemy, że ta strategia ma dużo wad. Wycięcie łąkotki powoduje zwiększenie niestabilności kolana i znaczne zwiększenie sił skierowanych na chrząstkę stawową, wszystko to razem przyspiesza postęp choroby zwyrodnieniowej stawu.

Na jeszcze większe konsekwencje meniscetomi będzie miało wpływ:

– zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe

– nadwaga i otyłość

– niska aktywność ruchowa przed uszkodzeniem

– ilość wyciętej łąkotki (oczywiście im mniej tym lepiej)


Szycie łąkotki:


Do szycia łąkotki kwalifikują się uszkodzenia, które dają potencjał do regeneracji oraz powrotu właściwej funkcji stawu. Do zszycia wykorzystuje się zazwyczaj biowchłanialne elementy, a zabieg jest wykonywany artroskopowo (wejście do stawu za pomocą kilku małych otworów, co zmniejsza powikłania i przyspiesza dochodzenie do sprawności). Szycie łąkotki to sprawdzona metoda, jednak ma ona swoje duże ograniczenia w przypadku złożonych uszkodzeń, które nie dają możliwości zbliżenia dwóch części łąkotki. O sukcesie leczenie będzie decydowało unaczynienie miejsca łączenia łąkotki.


Regeneracja łąkotki:


Regeneracja łąkotki to zabieg stosowany w przypadku braku możliwości odtworzenia kształtu łąkotki za pomocą łączenia. W przypadku regeneracji stosuję się odpowiednią matrycę (Skafold) zbliżoną do naturalnej budowy łąkotki. Matryca wykonana jest z kolagenu lub poliuretanu. Matryca łączy dwie cechy: elastyczność i wytrzymałość. Sama implantacja skafoldu wykonana jest za pomocą artroskopii (co jest znaczną zaletą). Sam zabieg polega na dokonaniu odpowiednich pomiarów, oczyszczeniu miejsca zabiegu oraz zagnieżdżenia matrycy. W przypadku tego zabiegu należy mieć świadomość, że matryca nie zastępuję naszej łąkotki, jednak jej struktura przyczynia się do jej regeneracji. Taka sytuacja minimalizuje uszkodzenia chrząstki stawowej oraz poprawia funkcję stawu. W badaniach ta metoda operacji wykazywała korzystniejsze wyniki w porównaniu do leczenia przez usunięcie łąkotki (meniscetomia). Należy jednak pamiętać, że proces regeneracji łąkotki po tym zabiegu jest długi i wymaga odciążania stawu i rehabilitacji która trwa około 3-6 miesięcy.


Przeszczepy łąkotki


W przypadku skomplikowanych uszkodzeń łąkotki, w której nie ma możliwości łączenia lub zastosowania matrycy jedynym rozwiązaniem jest przeszczep. Wymaganiem do wykonania przeszczepu jest jednak brak zaawansowanych uszkodzeń chrząstki stawowej. Do przeszczepów używa się różnych materiałów:

1) Przeszczep allogeniczny: to przeszczep z wykorzystaniem ludzkiej łąkotki od martwego dawcy. Tak jak wspominałem na początku artykułu łąkotka ma ograniczone możliwości regeneracji (w dużej części niewystarczające unaczynienie). Ta sytuacja jest jednak zaletą w przypadku przeszczepów ponieważ pozwala na minimalizowanie stanów zapalnych i odrzucenia łąkotki.

Wykorzystanie przeszczepów ludzkiej tkanki ma jednak wady, do których możemy zaliczyć: ryzyko niepowodzenia mocowania łąkotki, ograniczona dostępność i rozmiar łąkotki z banku tkanek oraz ryzyko przeniesienia patogenów (np. wirus HIV czy WZW C).

2) Implant z kolagenu zwierzęcego. Jest to to kolejna opcja do przeszczepu. W tym przypadku kolagenowa łąkotka po zagnieżdżeniu w stawie stanowi pewnego rodzaju rusztowanie, które po pewnym czasie daje możliwość łączenia Twoich komórek, które odtwarzają strukturę zbliżoną do budowy łąkotki naturalnej. Proces przebudowy łąkotki jest długotrwały i trwa około 12-24 miesięcy. Dużą zaletą wykorzystania implantu kolagenowego jest zbliżona budowa łąkotki zwierzęcej do ludzkiej oraz brak ryzyka przeniesienia infekcji. Według badań metoda ta ma swoją dużą skuteczność.

3) Implant z poliuretanu. To rozwiązanie, które pozwala na stworzenie precyzyjnego rozmiaru łąkotki. Implant jest wszczepiany artroskopowo oraz jest bezpieczny pod kątem możliwego przeniesienia infekcji. Implant nie ma zwartej budowy, a jest zbudowany z matrycy ze specjalnymi porami. Ta specjalna budowa jest główną ideą tego rozwiązania ponieważ pozwala na integrację naczyń krwionośnych oraz tkanki zbliżonej do budowy naturalnej łąkotki.

W przypadku implantu pochodzenia zwierzęcego jak i sztucznego konieczny jest dłuższy czas integracji ludzkich tkanek z implantem. W przypadku zastosowania łąkotki ludzkiej przy udanym zabiegu w większości przypadków łąkotka będzie cechowała się większą wytrzymałością ponieważ jej budowa jest praktycznie identyczna, z łąkotką własną.

W przypadku każdego zabiegu chirurgicznego proces rehabilitacji będzie bardzo istotnym czynnikiem, który w dużym stopniu będzie decydował o sukcesie zabiegu! Przebieg rehabilitacji powinien być zawsze indywidualny, ponieważ zależy od takich czynników jak:

– urazy towarzyszące

– stopień uszkodzenia chrząstki stawowej

– rodzaj zabiegu i czas potrzebny na integrację tkanek

– Twoja sprawność sprzed urazu

Decyzję o wyborze ćwiczeń i momencie obciążania kolana powinni wspólnie podejmować lekarz wraz z fizjoterapeutą. Wybór metody zabiegu będzie wiązał się z odpowiednim czasem odciążenia kończyny oraz z jeszcze dłuższą rehabilitacją i unikaniem przeciążeń! Do celów rehabilitacji należy: poprawa ruchomości, siły i stabilności stawowej. Ważna jest praca nad prawidłowym wzorcem chodu.

Rokowania w przypadku urazów i przeciążeń łąkotki bocznej

W przypadku uszkodzenia (uraz, pęknięcie) łąkotki bocznej Twoje rokowania będą zależne od stopnia uszkodzenia, rodzaju i miejsca uszkodzenia łąkotki, wykonywanej aktywności zawodowej, uprawianej dyscypliny sportu oraz Twojej ogólnej sprawności. Na początkowych etapach przeciążeniowych uszkodzeń łąkotki właściwa terapia i profilaktyka przeciążeń może całkowicie wyciszyć Twoje dolegliwości.

W przypadku uszkodzeń wywoływanych długotrwałymi przeciążeniami, złożonych urazów oraz aktywnego trybu życia rehabilitacja może mieć ograniczone możliwości i konieczny może się okazać zabieg operacyjny.

Jeśli zabieg okaże się konieczny okres powrotu do sprawności będzie zupełnie różny u osoby, której jedynym celem jest powrót do pracy zawodowej, a inny u czynnego sportowca. Przy właściwym programie rehabilitacji pooperacyjnej powikłania zdarzają się rzadko. Zazwyczaj po zabiegu wrócisz do pełnej aktywności zapominając o problemach z łąkotką na wiele lat. Należy jednak zdecydowanie zaznaczyć, że dla prawidłowego działania łąkotek i całego stawu kolanowego kluczowa jest profilaktyka przeciążeń.

Jeśli masz pytania i wątpliwości co robić, kiedy problem dotyczy Ciebie, umów się ze mną na Konsultację Online

 

Podobał Ci się artykuł? Oceń go i zostaw komentarz, to pomoże znaleźć go innym!
Przemek Jureczko