Zamrożony bark, sztywność barku – objawy, przyczyny, leczenie, rehabilitacja

Ten artykuł do wiele cennych informacji na temat praktyki pracy z pacjentami a nie tylko teorii.


W tym artykule w przystępny sposób przekaże Ci informacje na temat:

– Zamrożonego barku (ograniczenia ruchomości obręczy barkowej)

– Objawów i przyczyn tego problemu

– Różnych strategii leczenia

– Rokowań i wskazówek niezbędnych do powrotu do aktywności :)

Zamrożony bark, inaczej zwany zarostowym zapaleniem torebki stawowej, dotyczy postępującej utraty ruchomości w stawie ramiennym. Postęp problemu może wiązać się z częściową lub całkowitą utratą ruchów w stawie połączoną z silnym bólem. Nie ma jednej przyczyny powstawania tej dysfunkcji, istnieje jednak wiele czynników, które mogą mieć wpływ na ten bardzo dokuczliwy problem. Powrót funkcji stawu ramiennego musi się wiązać z bardzo precyzyjną diagnostyką oraz konsekwentną fizjoterapią.

Trochę o anatomii w przypadku sztywności ramienia (barku)

Obręcz barkowa to bardzo złożony rejon układu ruchu. Tworzą ją liczne mięśnie oraz 4 stawy na, które składa się: staw ramienny, staw barkowo-obojczykowy, staw mostkowo-obojczykowy oraz połączenie łopatkowo-piersiowe. Bardzo duża ruchomość stawowa w obrębie obręczy barkowej jest wynikiem działania wszystkich powyższych połączeń stawowych.

Staw ramienny jest stawem łączącym łopatkę z kością ramienną. Jego powierzchnie stawowe utworzone są przez wydrążenie, czyli panewkę stawową łopatki oraz głowę kości ramiennej. Jest to staw kulisty wolny. Dzięki stosunkowo małej panewce (w porównaniu do dużej główki stawowej) oraz obszernej, luźnej torebce stawowej możliwe jest wykonywanie ruchów o dużych zakresach w różnych płaszczyznach. Cały układ jest stabilizowany poprzez mięśnie leżące w okolicy obręczy barkowej. Dodatkową stabilność zapewnia układ więzadłowy i torebka stawowa.

Torebka stawowa stanowi długi, luźny i obszerny worek, pozwalający na oddalenie się główki od panewki o około 1-2 cm. Gdy ramię jest opuszczone, torebka tworzy charakterystyczny fałd, gdyż jej dolna część skierowana jest do jamy pachowej. Gdy ramię jest odwiedzione (uniesione w bok) fałd ten otacza główkę stawową, dlatego nie jest wtedy widoczny. Do torebki stawowej przyczepiają się mięśnie wpływające na ruchomość i stabilność stawu.

Zarastanie torebki stawowej wiąże się z zaburzeniem funkcji kolagenu tworzącego tkankę łączną z której zbudowana jest torebka stawowa. W procesie zarastania tkanka łączna staje się bardziej nierówna, postrzępiona, tworzą się zrosty, które wpływają na ograniczenie ruchomości głowy kości ramiennej w torebce stawowej.


W praktyce wygląda to w ten sposób, że torebka jest coraz bardziej ciasna, co nie pozwala kości ramiennej i łopatce na swobodne przemieszczanie się między sobą, co powoduje konflikt obydwu kości oraz tkanek miękkich, które znajdują się w tej okolicy. Oczywiście silny ucisk kości i tkanek wpływa na powstanie silnego bólu!

Objawy zamrożonego barku

W literaturze możemy spotkać się z podziałem na kilka różnych okresów choroby:

– Okres bólu (3-6 miesięcy) – jest to moment, kiedy mamy do czynienia z dużym stanem zapalnym, który mocno ogranicza praktycznie każdy ruch,

– Okres sztywności (3-18 miesięcy) – na tym etapie dochodzi do zmniejszenia bólu i wrażliwości stawu, charakterystycznym objawem jest wielokierunkowe ograniczenie ruchomości,

– Okres zdrowienia (3-6 miesięcy) – to etap kiedy ograniczone są ostatnie wartości kątowe ruchu w stawie, ból jest niewielki bądź znikomy.

Jest to jednak podział dość nieprecyzyjny (wręcz sucha teoria lub statystyka) albowiem wszystko zależy od przyczyn dysfunkcji i metod jej leczenia. Jeśli zmagasz się z objawami zamrożonego barku najczęściej możesz skarżyć się na dolegliwości bólowe oraz ograniczenie ruchomości w określonym fragmencie pracy stawu ramiennego. Najczęściej są to ruchy ponad głową lub podnoszenie ramienia do boku (zgięcie i odwiedzenie). Mogą to być również ruchy do tyłu (wyprost z rotacją) jak np. zapinanie biustonosza u kobiet lub wkładanie przedmiotów do tylnej kieszeni spodni. Ponadto ból może wystąpić w niepozornej sytuacji kiedy dojdzie do niewielkiego skrętu opuszczonego ramienia (rotacja wew. lub zew.). Często w końcowym zakresie ruchu występuje dość duża bolesność (ukłucie), które może zwiększać tkliwość stawu na kilka lub kilkanaście godzin.

Z czasem kiedy choroba postępuje, a nie zostało wdrożone odpowiednie leczenie sztywność stawu wzrasta. Możesz wtedy zmagać się ze znacznym ograniczeniem możliwości poruszania kończyną górną i większość funkcji dnia codziennego przechodzi na zdrową rękę. W zaawansowanym stadium dolegliwości bólowe mogą nawet występować w spoczynku kiedy nie wykonujesz żadnych ruchów. Wiąże się to z podrażnieniem i stanem zapalnym wielu struktur okołostawowych. U wielu osób największe objawy występują nad ranem i po dłuższym odpoczynku (brak ruchu sprzyja postępowaniu sztywności). W ciągu dnia sytuacja nieznacznie może się poprawiać, dzięki wykonywaniu podstawowych czynności dnia.

Do objawów zamrożonego barku możemy zaliczyć także osłabienie siły mięśniowej i zaniki mięśniowe wielu mięśni odpowiedzialnych za funkcję stawu ramiennego. Jest to spowodowane bólem i ograniczeniem ruchomości. Niestety taka sytuacja tworzy błędne koło objawów gdyż osłabienie siły mięśniowej negatywnie wpływa na prawidłową biomechanikę obręczy barkowej.

W przypadku barku zamrożonego bardzo często pojawia się znaczna tkliwość uciskowa w przedniej, bocznej i tylnej części obręczy barkowej. Spanie na bolesnym barku zazwyczaj będzie bardzo nieprzyjemne dlatego jest niewskazane. Mogą pojawiać się dźwięki stawowe, trzaski. Postępujący stan zapalny może zwiększać ciepłotę w obrębie obręczy barkowej.

W wyniku barku zamrożonego zmienia się biomechanika obręczy barkowej, co może przekładać się na dolegliwości bólowe w rejonie łopatki, łokcia oraz kręgosłupa. W takim przypadku oprócz dolegliwości stawu ramiennego mogą powstać nowe dysfunkcje, które wpłyną na trudność leczenia. Niestety u wielu osób po miesiącach życia z bólem i znacznymi ograniczeniami  pojawia się frustracja, zniechęcenie i brak wiary w powrót do zdrowia :(

Przyczyny powstanie barku zamrożonego (sztywności barku)

Nie ma jednej przyczyny powstawania zamrożonego barku. Wskazuje się jednak wiele czynników, które mogą mieć wpływ na jego powstanie. Jedną z przyczyn, którą obserwuję u moich pacjentów w gabinecie może być względnie niewielki uraz obręczy barkowej, jak np. stłuczenie, naciągnięcie lub naderwanie, którejś ze struktur obręczy barkowej (więzadła, ścięgna). Często w takich przypadkach pacjenci w wyniku bólu zaczynają oszczędzać kończynę górną. To wpływa na postępującą sztywność oraz osłabienie siły mięśniowej. Wszystko to razem tworzy błędne koło objawów.

Czasem do rozpoczęcia dysfunkcji może dojść w wyniku zablokowania stawowego. W przypadku każdego z naszych stawów w wyniku ruchu przekraczającego fizjologiczną ruchomość stawu może dojść do „zakleszczenia” się torebki stawowej obejmującej staw ramienny. Taka sytuacja powoduje nagły ból i ograniczenie ruchomości. Do tego typu sytuacji dochodzi w różnych sytuacjach codziennych, gdzie chcemy wykonać jakiś skomplikowany ruch ramieniem, co często kończy się bolesnym ukłuciem.

Do powstania barku zamrożonego przyczynia się także brak stabilizacji i dysbalans mięśniowy w obrębie obręczy barkowej. Dotyczy on głównie mięśni obniżających i unoszących głowę kości ramiennej w stawie ramiennym. W takim przypadku chodzi głównie o zbyt duże przeciążenie i skrócenie mięśnia naramiennego (mięsień, który aktywuje się podczas wszelkich prac z rękami uniesionym do góry lub boku). Powstający dysbalans wpływa na powstanie cieśni podbarkowej, która będzie wpływała na postępujące ograniczenie ruchomości i ból. Za dysbalans odpowiada przede wszystkim powtarzalne przeciążenia i nawyki w pracy, powodujące stałe obciążenia tych samych mięśni. Sytuacja szczególnie przyspiesza jeśli mięśnie te nie są rozluźniane poprzez masaż, nie ma także rozciągania oraz ćwiczeń profilaktycznych.

Kolejną przyczyną może być choroba zwyrodnieniowa stawu ramiennego. W jej wyniku powstają wyrośla kostne w obrębie panewki łopatki oraz głowy kości ramiennej. Wszystko to wzmaga ból i przekłada się nie oszczędzanie ręki przyczyniające się do powolnego sztywnienia. Za chorobę zwyrodnieniową barku odpowiedzialne są wieloletnie przeciążenia stawu. Niestety początek choroby zwyrodnieniowej rozpoczyna się często po 30 roku życia.

W przypadku zamrożonego barku w literaturze możemy się spotkać z pojęciem Barku zamrożonego, który występuje samoistnie bez żadnej z wcześniej wymienionych przeze mnie przyczyny. W mojej opinii taka sytuacja zdarza się bardzo rzadko i w większości przypadków może być wywołana przez choroby autoimmunologiczne o podłożu zapalnym. W większości przypadków mamy do czynienia z jednym z czynników, który wymieniłem wyżej lub kombinacją tych czynników.

W literaturze istnieją również opracowania mówiące o grupie osób predysponowanych do wystąpienia zamrożonego barku. Możemy do nich zaliczyć:

– Kobiety w wieku między 40-70 lat – aż 70% przypadków zamrożonego barku jest stwierdzane u kobiet w tej granicy wiekowej,

– Cukrzyków – mają znacznie większe ryzyko w porównania do osób zdrowych,

– Pacjenci z chorobą Parkinsona,

– Pacjenci po zabiegach kardiochirurgicznych,

– Chorzy z autoimmunologicznymi schorzeniami,

– Pacjenci z chorobą Dupuytren’a – u tej grupy zaobserwowano objawy zbliżone do symptomów zamrożonego barku.

Z moich doświadczeń z pracy z pacjentami, najczęściej widzę problem z zamrożonym barkiem u osób po 50 roku życia, które przeszły uraz barku, który został zbagatelizowany i zostawiony do samoistnego wygojenia. Mówię tu o tzw. strategii „samo przyszło, samo wyjdzie” niestety w części przypadków tego typu podejście, kończy się postępującą sztywnością barku (bark zamrożony), gdzie konieczna jest kilkumiesięczna rehabilitacja!

Diagnostyka barku zamrożonego

Diagnostyka będzie opierać się na ocenie ruchomości i siły mięśniowej we wszystkich stawach obręczy barkowej. Dla właściwej oceny sytuacji niezbędna jest także diagnostyka obrazowa. Dla oceny struktur kostnych najczęściej badaniem z wyboru jest RTG, choć czasem w sytuacjach wątpliwych pomocne może być wykonanie TK (Tomografia komputerowa). Dla oceny tkanek miękkich konieczne może być wykonanie USG lub MR (Rezonans magnetyczny). Jeśli istnieje podejrzenie, że zaburzenie wynika z choroby układowej zaleca się wykonanie dodatkowych badań laboratoryjnych.

Warto na początek udać się do lekarza ortopedy, który może zlecić odpowiednie badania. Niestety jakość 10 minutowych wizyt w systemie NFZ :( nie ułatwi postawienia właściwej diagnozy i ustalenia wszystkich przyczyn problemu. Polecam zatem udanie się do doświadczonego lekarza ortopedy na prywatną wizytę. Bardzo polecam wizytę u doświadczonego fizjoterapeuty, który poświeci więcej czasu na dokładną analizę sytuacji i ustalenie przyczyn problemu.

Warto również zrobić badania krwi, które mogą dać dodatkową ilość informacji, korzystne może być zrobienie badań:

– Pełna morfologia krwi

– OB

– CRP Białko C-reaktywne

Diagnostyka różnicowa

W przypadku zamrożonego barku kluczowe jest ustalenie dokładnej przyczyny powodującej sztywność stawową. Ma to duży wpływ na wybór i skuteczność terapii.

Leczenie barku zamrożonego

Ustalenie strategii leczenia barku zamrożonego zależy od stadium choroby. W fazie ostrych dolegliwości bólowych pomocne mogą być leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Jeśli dolegliwości bólowe nie wysuwają się na plan pierwszy należy rozpocząć intensywny proces rehabilitacji. Terapię warto rozpocząć od rozluźniania mięśniowo-powięziowego m.in. obręczy barkowej, okolicy stawu ramiennego, klatki piersiowej oraz innych rejonów, które w sposób pośredni mogą wpływać na powstanie problemu. Rozluźnienie przyspieszy proces regeneracji tkanek, poprawi krążenie, oraz mobilność głowy kości ramiennej w stawie. Samo rozluźnienie tkanek miękkich może już poprawić ruchomość stawu, ale także obniżyć dolegliwości bólowe. Oczywiście rozluźnianie to proces więc nie można liczyć na natychmiastowe postępy. Alternatywą to rozluźniania pewnych grup tkanek może być nakłuwanie suchoigłowe.

Kolejnym celem terapii powinna być praca nad poprawą ruchomości we wszystkich  stawach obręczy barkowej oraz kręgosłupa piersiowego i szyjnego. Do tego celu wykorzystać można zarówno ćwiczenia, rozciąganie jak i terapię manualną, która poprawi elastyczność torebki stawowej oraz tkanek okołostawowych. Jeśli ćwiczenia nie powodują wzrostu dolegliwości bólowych to należy ćwiczyć kilka razy dziennie, tak by utrzymać efekty uzyskane razem z fizjoterapeutą. Dobór właściwych ćwiczeń w gabinecie i w domu to tak naprawdę klucz do poprawy. Złe ćwiczenia mogą pogarszać objawy, właściwe będą stopniowo powodować poprawę ruchomości. Bardzo ważne będzie przyjmowanie odpowiednich pozycji rozciągających staw by stopniowo rozciągać torebkę stawową. Niestety w praktyce bardzo mało fizjoterapeutów ma doświadczenie jak sobie radzić z tym wymagającym problemem.

Podczas procesu rehabilitacji kluczowa będzie także praca nad stabilizacją stawu ramiennego, łopatki oraz ćwiczenia kontrolujące cykl łopatkowo-ramienny. Ćwiczenia te będą zapobiegać przeciążeniom oraz przywrócą prawidłowe działanie obręczy barkowej. Bardzo istotna jest także praca nad wyrównaniem dysbalansu mięśniowego (rozluźnienie i rozciągnięcie mięśni przeciążonych a wzmocnienie osłabionych).

Bardzo istotna jest także edukacja. Chodzi tu o motywację do wykonywania ćwiczeń domowych. Zaniechanie tego elementu terapii znacznie ogranicza postępy w terapii! W przypadku osób wykonujących ciężką pracę fizyczną oraz sportowców korzystne są regularne wizyty u fizjoterapeuty w celu rozluźnienia przeciążonych mięśni. Ponadto należy w jak największym stopniu używać obydwu rąk do codziennej aktywności.

W temacie procesu rehabilitacji, chciałbym napisać jeszcze o kluczowych aspektach. Dla uzyskania stopniowej poprawy niezbędne jest dokładne określenie kierunków ograniczenia ruchu. Następnie terapia w gabinecie powinna się odbywać minimalnie 2-3 razy w tygodniu. Podczas terapii kluczowe jest zarówno rozluźnianie tkanek, terapia manualna jak i właściwe ćwiczenia wzmacniające i rozciągające. Brak wszystkich tych form terapii może wpływać na brak efektów. Kolejny obowiązkowy element to ćwiczenia domowe. Ostatni kluczowy czynnik to czas. Ciężko uzyskać efekty w tydzień lub dwa. Na uzyskanie znacznej poprawy ruchomości potrzebny jest czas przynajmniej 6-12 tygodni wytrwałej i systematycznej terapii, gdzie obydwie strony (pacjent i terapeuta) angażują się na 100%

Fizykoterapia

Fizykoterapia w przypadku barku zamrożonego ma zastosowanie uzupełniające w przypadku leczenia zachowawczego oraz rehabilitacji pooperacyjnej. Zabiegi mają na celu zahamowanie stanu zapalnego, obniżenie bólu oraz rozluźnienie napiętych mięśni. Aby uzyskać te efekty korzystne może być zastosowanie: krioterapii, elektroterapii, ultradźwięków, hydroterapii, fali uderzeniowej lub laseroterapii. To co warto wiedzieć to fakt, że same stosowanie zabiegów bez ćwiczeń i masażu raczej nie przyniesie znaczącej poprawy.

Zaopatrzenie ortopedyczne – zobacz jaki sprzęt polecam do ćwiczeń i rehabilitacji?

Nie trać czasu, kliknij na link i przejdź od razu do Sklepu


BÓL – w przypadku powtarzającego się bólu, warto chłodzić rękę za pomocą Cold packa czyli żelu chłodzącego, który można przykładać kilka razy dziennie przez 15-20 minut (pamiętaj przykładaj cold pack do ciała przez cienki ręcznik kuchenny).

ROZLUŹNIANIE PRZECIĄŻEŃ RAMIENIA i OBRĘCZY BARKOWEJ – kiedy największe objawy bólu masz już za sobą (pierwsze tygodnie problemu) w celu rozluźnienia powtarzających się przeciążeń w rejonie ramienia oraz obręczy barkowej bardzo pomocne są wałki (wałek z kolcami, wałek gładki) oraz piłki do masażu oraz twarde jeżyki. Rejon przeciążeń w większości przypadków warto masować co 2-3 dzień. Podczas masowania obciążenie nie może być zbyt delikatne, ani zbyt bolesne.


WZMOCNIENIE Na ostatnim etapie procesu rehabilitacji, kiedy ból i ograniczenie ruchomości nie są już nasilone do Do wzmocnienia obręczy barkowej przydać się mogą hantle 1-2 kg, ściskacz dłoni, piłeczki do ściskania oraz gumy wzmacniające wyprost palców. 

Pamiętaj, że W przypadku barku zamrożonego regularne używanie zaopatrzenia ortopedycznego (temblak, orteza obręczy barkowej) może przyspieszać proces sztywnienia.

Leczenie operacyjne (operacja zamrożonego barku)

Leczenie operacyjne podejmuje się gdy leczenie zachowawcze nie daje oczekiwanych rezultatów. Należy pamiętać, że o konieczności przeprowadzenia zabiegu operacyjnego decyduje lekarz po ocenie funkcji stawu ramiennego oraz diagnostyki obrazowej. Jest kilka strategii leczenia inwazyjnego.

Najczęstsze metody wykorzystywane przez chirurgów to artroskopia oraz manipulacja w znieczuleniu.

– Manipulacja w znieczuleniu (MUA) – znana jako procedura uwalniania zwłóknienia. Stosuje się ją by usprawnić ruch stawów oraz tkanek miękkich. Zabieg przebiega w całkowitej narkozie w trakcie, której lekarz wykonuje energiczne ruchy ramieniem, w kierunkach największych ograniczeń, często tym ruchom mogą towarzyszyć charakterystyczne dźwięki. Manipulacje ramieniem w znieczuleniu powodują rozciągnięcie lub nawet rozerwanie torebki (brak obrony mięśniowej, która występuję kiedy nie jesteśmy znieczuleni) wraz z tkanką bliznowatą (czyli nagromadzonymi fibroblastami). Czynność ta często od razu poprawia zakres ruchu. Warto jednak zaznaczyć, że wykonanie tej techniki wymaga użycia większej siły, która może mieć swoje działania niepożądane takie jak: złamania trzonu kości ramiennej, zerwania ścięgna stożka rotatorów, czy przemijającego porażenia splotu ramiennego.

– Artroskopia barku – podczas operacji chirurg przecina część torebki stawowej, która jest zwłókniała oraz ogranicza ruch w stawie. Artroskopia stawu ramiennego odbywa się za pomocą mikro kamery i instrumentów wielkości ołówka wprowadzanych przez dwa otwory do środka stawu. Po wprowadzeniu artroskopu do stawu, kluczowe jest przepalenie torebki stawowej, dość blisko jej przyczepu do kości ramiennej tak, aby nie uszkodzić przyczepów mięśni. W trakcie zabiegu lekarz ma możliwość ciągłej oceny zakresu ruchu.

Większość pacjentów wykazuje pozytywne skutki tych zabiegów i znaczną poprawę ruchomości. Jednak same zabiegi nie zwalniają z kontynuacji procesu rehabilitacji, która dalej jest wskazana.
Może się jednak zdarzyć, że po wykonaniu jednego z zabiegów wszystkie ograniczenia ruchomości wracają. Jednak jeśli bark z powrotem zesztywnieje, to już raczej bez większych dolegliwości bólowe, co znacznie ułatwia dalsze leczenie. Warto również wspomnieć, że obydwa zabiegi mogą również wiązać się z powikłaniami, o których powinieneś/powinnaś być poinformowana przed decyzją o wyborze tej strategii leczenia.

W mojej opinii propozycję wyboru operacyjnego leczenia zamrożonego barku rzadko możesz uzyskać od lekarza ortopedy. Zazwyczaj pacjenci z czasem zostają z problemem nie wiedząc o tych metodach leczenia. Niestety u części pacjentów leczenie zachowawcze zamrożonego barku ma swoje ograniczenia, dlatego zabieg chirurgiczny to jedyna droga do poprawy ruchomości.

Przebieg rehabilitacji po zabiegu będzie zawsze indywidualny ponieważ zależy od wielu czynników. Decyzje o doborze ćwiczeń i momencie powrotu do aktywności powinni wspólnie podejmować lekarz wraz z fizjoterapeutą. Jest rzeczą bardzo ważną żeby po zabiegu jak najszybciej (o ile nie ma przeciwwskazań) rozpocząć proces rehabilitacji! Głównym jej celem powinna być poprawa ruchomości, siły i stabilności stawowej w obrębie wszystkich stawów obręczy barkowej.

Rokowania w przypadku zamrożonego barku (sztywności barku, ramienia)

W przypadku zamrożonego barku, leczeniem z wyboru jest leczenie zachowawcze (rehabilitacja). O jej skuteczności będzie decydowało kilka czynników: postęp sztywności, choroby towarzyszące, wiek pacjenta oraz przede wszystkim wybór terapii. Decydujący jest tu często fakt w jakim momencie trwania problemu trafisz na wizytę. Znacznie łatwiej radzić sobie z problemem na początku. Kiedy natomiast sztywność trwa miesiącami lub latami o poprawę znacznie trudniej! Wiedza i doświadczenie fizjoterapeuty będą bardzo istotne by prowadzać do stałej poprawy ruchomości. Kluczowe będzie wykonywanie ćwiczeń (czasem kilka razy w ciągu dnia) dla podtrzymania oraz poprawy ruchomości stawu. Czas właściwie przeprowadzonej terapii sięga od kilku tygodni do kilku miesięcy. Im większe zaangażowanie pacjenta tym większe można osiągnąć postępy w terapii.

Z moich doświadczeń terapii największą trudność w powrocie do pełnej ruchomości w obrębie obręczy barkowej miałem w pracy z mężczyznami po 50 roku życia. Taka sytuacja jest związane z inną budową tkanki łącznej (większa sztywność). Taka sytuacja wiązała się ze znaczną trudnością do wykonywania technik terapii manualnej (rozpychania ograniczonej torebki stawowej). Ponadto mężczyźni w tym wieku często mieli znacznie mniejsze zaangażowanie do ćwiczeń w domu czasem w połączeniu ze strategią „tak już musi być”.

Jeśli wyniki terapii zachowawczej nie będą zadowalające (bardzo często staw ramienny nie wraca do pełni funkcji sprzed początku dolegliwości) to można brać pod uwagę zabieg operacyjny. Często w literaturze można spotkać informacje o tym, że objawy sztywności z czasem ustępują same. Część pacjentów rzeczywiście donosi o takich informacjach. Jednakże nie zawsze Ci pacjenci byli właściwie zdiagnozowani, a więc ich objawy mogły mieć inny charakter i przyczynę.

Najczęstsze pytania dotyczące zamrożonego barku

Co pomaga na zamrożony bark?

W przypadku zamrożonego barku kluczowe jest połączenie kilku czynników, które powinny się uzupełniać, co przełoży się na efekt terapeutyczny, do tych czynników możemy zaliczyć:

– Terapia manualna i masaż: na początkowym etapie zamrożonego barku (kiedy mamy do czynienia z dużym ograniczeniem ruchomości i bólem) jest to niezbędna część terapii, tylko odpowiedni masaż w połączeniu z terapią manualną wykonywaną przez fizjoterapeutę mogą dać postępy w terapii.

– Ćwiczenia wykonywane w domu: bardzo ważnym elementem terapii są odpowiednio dobrane ćwiczenia. Tylko poprzez regularne wykonywanie ćwiczenia można uzyskać postępy, które owocują poprawą ruchomości.

– W przypadku zamrożonego barku bardzo ważna jest również profilaktyka: w tym przypadku chodzi o unikanie znacznych przeciążeń ramienia oraz ruchów, które powodują silne ukłucia bólu. Ponadto u wielu pacjentów szkodliwe może być leżenia na bolesnym barku.

* To co jest istotne to umiejętne połączenie tych 3 czynników, do tego niezbędne jest przede wszystkim doświadczenie fizjoterapeuty.

– W bardzo trudnych przypadkach do poprawy ruchomości stawu niezbędny może być zabieg operacyjny (przeczytasz o nim więcej w akapicie – Leczenie operacyjne).

Jak długo boli zamrożony bark?

Właściwie zamrożony bark boli przez cały czas bo pomimo postępów w terapii zazwyczaj wchodzenie w brakujący zakres ruchu stawu wiąże się z bólem. Jednakże, najgorsze są pierwsze momenty rozpoczęcia problemu, kiedy mamy do czynienia ze stanem zapalnym i dużym ograniczeniem ruchomości. Z czasem większym problemem nie jest już ból ale sztywność stawu, która mocno ogranicza podstawowe ruchy, a dodatkowo wpływa na umiarkowany ból.

Ile trwa leczenie zamrożonego barku?

Tak naprawdę nie można odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ każdy zamrożony bark to indywidualny problem. U części moich pacjentów bolesna jest tylko końcówka ruchu, u innych pacjentów ciężko wykonać jakikolwiek ruch w stawie. Jak możesz sobie wyobrazić u każdej z osób będzie inna terapia i inne rokowania. To co można jedynie wymienić to czynniki, które będą wpływać na szybsze postępy terapii:

– młodszy wiek,

– brak problemów towarzyszących (urazy, przeciążenia) w sąsiednich stawach,

– większa elastyczność tkanki łącznej (głównie u kobiet, choć nie tylko),

– duże zaangażowanie w ćwiczenia domowe,

– szybkie rozpoczęcie terapii.

To, co warto dodać to fakt, że najkrótszy czas leczenia zamrożonego barku to kilka miesięcy, jednakże u części pacjentów to kwestia nawet lat…u wielu osób (głównie u pacjentów zwlekających z rozpoczęciem leczenia) powrót całkowitego zakresu ruchomości nie będzie możliwy.

Jakie leki na zamrożony bark?

Nie istnieją dedykowane leki, które są przeznaczone dla zamrożonego barku, jednakże w momentach największego bólu lekarze i farmaceuci najczęściej polecają leczenie objawowe za pomocą NLPZ, czyli niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz sterydów (najczęściej w postaci iniekcji) leki często pozwalają na zredukowanie bólu i zmniejszenie stanu zapalnego. Trzeba jednak powiedzieć, że leki mają działanie na objawy problemu a nie przyczynę.


Jeśli masz pytania i wątpliwości co robić, kiedy problem dotyczy Ciebie, umów się ze mną na Konsultację Online

Podobał Ci się artykuł? Oceń go i zostaw komentarz, to pomoże znaleźć go innym!
Przemek Jureczko