Zwichnięty obojczyk (wybity, wybicie, zwichnięcie obojczyka) – leczenie, operacja

Ten artykuł to wiele cennych informacji na temat praktyki pracy z pacjentami a nie tylko teorii.

W tym artykule w przystępny sposób przekaże Ci informacje na temat:

– Zwichnięcia obojczyka (stawu barkowo-obojczykowego),

– Objawów tego urazu,

– Różnych strategii leczenia,

– Rokowań i wskazówek niezbędnych do powrotu do aktywności :)

Wybity obojczyk (zwichnięcie obojczyka) to tak naprawdę zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego, jednak potocznie wielu pacjentów używa terminów jak „wybity obojczyk” czy „zwichnięcie obojczyka” więc dla uproszczenia komunikacji, te terminy będą się pojawiać w moim artykule. Podczas upadku na bark najczęściej dochodzi do utraty stabilności stawowej w wyniku uszkodzenia więzadeł oraz torebki stawowej. Uraz ten zaburza prawidłowe połączenie łopatki z obojczykiem. Najczęściej zdarza się podczas upadku na przednią część barku. W dalszej części opisze różne typy zwichnięcia i jaka powinna być strategia leczenia w Twoim przypadku!

Trochę o anatomii w przypadku zwichnięcia obojczyka

Staw barkowo-obojczykowy należy do kilku stawów wchodzących w skład obręczy barkowej. Pozostałe połączenia to staw mostkowo-obojczykowy, staw ramienny i funkcjonalne połączenie między łopatką a żebrami. Staw barkowo-obojczykowy to staw płaski, mający niewielki zakres ruchomości. Stanowi on połączenie między wyrostkiem barkowym łopatki, a końcem barkowym obojczyka. Badania wykazują, że ma bardzo niewielki zakres ruchomości. Nie poruszamy nim w izolowany sposób, nie mamy mięśni wykonujących ruch jedynie w obrębie tego stawu. W stawie występuje włóknisto-chrzęstny dysk, który dopasowuje do siebie powierzchnie stawowe.

W praktyce można by powiedzieć, że nie potrafimy wykonywać ruchów tylko w tym stawie, a jest on częścią całego kompleksu barku, który pozwala nam na duży zakres możliwości ruchów. Pomimo, że nie mamy dużej ruchomości w tym stawie to jednak ma on swój istotny wpływ na inne stawy, co powoduje, że zwichnięcie może nam mocno skomplikować życie :(

Stabilność stawu zapewniana jest głównie poprzez torebkę stawową oraz więzadła. Więzadło zapewniające stabilność poziomą stawu to więzadło barkowo-obojczykowe. Więzadła kruczo-obojczykowe zapewniają natomiast pionową stabilność. Podczas urazu dochodzi do naderwania lub całkowitego zerwania więzadeł, dysku oraz torebki stawowej.

Objawy i stopnie zwichniętego obojczyka (wybitego)

Na tym etapie zaczynają się schody bo wyróżniamy aż 6 typów zwichnięcia. Spokojnie to temat dla ortopedów, a nie dla Ciebie, jednak w skrócie napiszę kilka zdań na temat każdego typu, żeby dać Ci rozeznanie jak poważny jest Twój uraz!

Pierwszy stopień zwichnięcia (wybicia) obojczyka

Jeśli ten stopień zwichnięcia obojczyka dotyczy Ciebie to znaczy masz dużo szczęścia, ponieważ więzadła i torebka stawowe, które łączą obojczyk i łopatkę zostały tylko naciągnięte. W praktyce nie doszło do większego problemu, a obojczyk jest na swoim miejscu! Taka sytuacja może jednak powodować ból i obrzęk wokół stawu. Ruchy obręczą barkową i ramieniem (szczególnie do boku i góry) będą najprawdopodobniej bolesne.

Drugi stopień zwichnięcia (wybicia) obojczyka

Jeśli masz drugi stopień zwichniętego obojczyka to siłą powodująca uraz spowodowała pewne uszkodzenia (rozerwanie) torebki stawowej i więzadeł łączących łopatkę z obojczykiem. W praktyce można to porównać to uszkodzonej liny, gdzie część włókien rozerwała się, jednak pomimo to lina cały czas się stabilnie trzyma. W tej sytuacji obojczyk jest na swoim miejscu, jednakże może istnieć jego minimalne przemieszczenie porównując go z przeciwną stroną. Taka sytuacja może jednak powodować ból i obrzęk wokół stawu. Ruchy obręczą barkową i ramieniem (szczególnie do boku i góry) są znacznie ograniczone i bolesne.

Trzeci stopień zwichnięcia (wybicia) obojczyka

Podczas tego typu urazu dochodzi do zerwania połączeń torebkowo więzadłowych pomiędzy obojczykiem i łopatką. Takie uszkodzenie powoduje tzw. „objaw klawisza” czyli uniesienie obojczyka do góry powyżej jego należnego miejsca, co łatwo można porównać z przeciwnym obojczykiem. Sama nazwa „klawisz” wynika z reakcji obojczyka, w praktyce możemy nacisnąć klawisz (obojczyk) i umieścić go na miejscu, jednak jak puścimy klawisz to obojczyk znów wraca do góry :( Nie ma po prostu co go trzymać na miejscu!

Stopień trzeci uszkodzenia można podzielić na 3A i 3B co dodatkowo oznacza, że w przypadku stopnia 3B uszkodzenia torebkowo-więzadłowe dodatkowo powodują niefizjologicznego przemieszczenia dalszego końca obojczyka w kierunku tylnym. Wybicie obojczyka w stopniu 3 powoduje znaczny ból i obrzęk wokół stawu. Ruchy obręczą barkową i ramieniem są znacznie ograniczone i bolesne.

Czwarty stopień zwichnięcia (wybicia) obojczyka

W czwartym stopniu uszkodzenia, który jest rzadki Twój obojczyk przemieścił się do tyłu gdzie wplata się we włókna mięśnia czworobocznego. Taka sytuacja może powodować uszkodzenie nerwów lub naczyń. Ten typ urazu powoduje znaczny ból przy niemal każdym ruchu obręczy barkowej.

Piąty stopień zwichnięcia (wybicia) obojczyka

Tak naprawdę piąty typ uszkodzenia jest bardzo zbliżony do trzeciego, tu również występuje objaw klawisza, który opisałem dla trzeciego stopnia zwichnięcia. W typ jednak przypadku obojczyk przy braku żadnej stabilizacji, przemieszcza się mocno do góry. W tej sytuacji dalszy koniec obojczyka napina skórę i powięź, powodując znaczną deformację barku. Taka sytuacja powoduje ból i obrzęk wokół stawu. Ruchy obręczą barkową i ramieniem (szczególnie do boku i góry) są znacznie ograniczone i bolesne.

Szósty stopień zwichnięcia (wybicia) obojczyka

W szóstym stopniu uszkodzenia, który jest rzadki Twój obojczyk przemieścił się do dołu i jest uwięziony pod wyrostkiem kruczym łopatki. Taka sytuacja może powodować uszkodzenie nerwów lub naczyń. Ten typ urazu powoduje znaczny ból przy niemal każdym ruchu obręczy barkowej.

Podsumowanie objawów zwichnięcia w stawie barkowo-obojczykowym

Teraz już wiesz, że zwichnięcia obojczyka są bardzo różne. Stopnie 1 i 2 nie muszą mocno komplikować Ci życia, jednak pozostałe stopnie to dłuższy czas leczenia, co przekłada się na dłuższy powrót do sprawności obręczy barkowej. 

Jakie są przyczyny zwichnięcia (wybicia) obojczyka? 

Najczęstszym mechanizmem zwichnięcia obojczyka jest uraz, podczas którego dochodzi do niekontrolowanego „lądowania” na przednią lub boczną część barku. Tego typu upadki najczęściej dotyczą osób uprawiających sport, najczęściej podczas jazdy na rowerze, rolkach, snowboardzie, nartach lub motorze. Do zwichnięcia w stawie barkowo-obojczykowym może dojść także w sportach kontaktowych podczas zderzenia zawodników, taka sytuacja może mieć miejsce w: piłce nożnej, piłce ręcznej, rugby czy w sportach walki. Wybicie obojczyka może się też zdarzyć w przypadku osób starszych, które często potykają się, gdzie duża siła niekontrolowanego upadku może przenieść na uszkodzenie więzadeł i torebki w połączeniu obojczyka z łopatką.

Jakie badania i diagnostyka w zwichnięciu (wybiciu) obojczyka?

Diagnostyka zwichnięcia obojczyka powinna się opierać na dokładnym badaniu ortopedy odnośnie ruchomości wszystkich stawów obręczy barkowej oraz palpacji stawu barkowo-obojczykowego. Dla pełnej oceny sytuacji niezbędne jest badanie RTG, które pozwoli wykluczyć złamanie obojczyka. W przypadku IV, V i VI stopnia zwichnięcia w przypadku podejrzenia innych uszkodzeń pomocne może być wykonanie wykonanie USG lub MR (Rezonansu magnetycznego).

Diagnostyka różnicowa

Przy różnicowaniu wybitego obojczyka (zwichnięcia obojczyka) pod uwagę należy wziąć także możliwość wystąpienia złamania obojczyka, zwichnięcia stawu ramiennego, złamania żeber, złamania łopatki, uszkodzenia stożka rotatorów, oraz uszkodzenia stawu mostkowo-obojczykowego.

Leczenie zachowawcze i operacja po zwichnięciu (wybicia) obojczyka

W przypadku zwichnięcia obojczyka proces leczenia jest ściśle zależny od stopnia zwichnięcia dlatego opiszę strategię leczenia oddzielnie dla każdego stopnia.

Leczenie pierwszego i drugiego stopnia zwichnięcia obojczyka

W przypadku I i II stopnia zwichnięcia operacja nie jest wskazana, tego typu urazy leczy się zachowawczo poprzez unieruchomienie obręczy barkowej za pomocą temblaka lub kamizelki Desaulta. Głównym założeniem jest tu ochrona uszkodzonych struktur stawowych przed dalszymi urazami i stworzenie jak najlepszych warunków do gojenia. Zazwyczaj okres unieruchomienia trwa od 1 do 4 tygodni. Podczas tego etapu początkowo można wykonywać niewielkie ruchy łokciem i nadgarstkiem (do granicy bólu w rejonie barku) oraz stosować fizykoterapię. Właściwy proces rehabilitacji rozpoczyna się kiedy znaczne dolegliwości mamy już za sobą, a proces gojenia jest już na ostatnim etapie (o tym przeczytasz w dalszej części artykułu), chodzi tu głównie o znalezienie „złotego środka” tak by nie rozpocząć intensywnej rehabilitacji ani za wcześnie ani za późno…to oczywiście wymaga doświadczenia fizjoterapeuty. W mojej opinii już od początku leczenia warto zastosować Kinesio Taping, stosowanie taśm może znacznie ograniczyć ruchomość obojczyka, przez co wpływać na jakość gojenia uszkodzonych więzadeł i torebki stawowej! W początkowym etapie leczenia zwichnięć I i II stopnia mogą być konieczne leki przeciwzapalne i przeciwbólowe. Oczywiście podczas gojenia należy cały czas oszczędzać bark i unikać kolejnych urazów w tym rejonie.

Leczenie trzeciego stopnia zwichnięcia obojczyka

W przypadku uszkodzeń III stopnia zazwyczaj istnieją pewne wątpliwości. Tak jak już opisywałem wcześniej uraz ten dzieli się na pod typ A i B, co oczywiście ma wpływ na wybór strategii. Zazwyczaj w przypadku III B leczenie z wyboru jest operacyjne. W przypadku mniejszych uszkodzeń III A zazwyczaj leczenie jest zachowawcze. Tak naprawdę strategia leczenia tych dwóch przypadków jest także determinowana przez kilka innych czynników takich jak: wiek, zawód czy ogólna sprawność. Zupełnie inne podejście będzie do sportowca i osoby pracującej ciężko fizycznie rękami w porównaniu do osoby po 50 roku życia z niską aktywnością ruchową.

W przypadku leczenia zachowawczego stosuje się unieruchomienie obręczy barkowej za pomocą ortezy ósemkowej lub kamizelki Desaulta. Głównym założeniem jest tu ochrona uszkodzonych struktur i stworzenie jak najlepszych warunków do gojenia. Zazwyczaj okres unieruchomienia trwa od 3 do 6 tygodni. Podczas tego etapu początkowo można wykonywać niewielkie ruchy łokciem i nadgarstkiem (do granicy bólu w rejonie barku) oraz stosować fizykoterapię. Właściwy proces rehabilitacji rozpoczyna się kiedy znaczne dolegliwości mamy już za sobą, a proces gojenia jest już na ostatnim etapie (o tym przeczytasz w dalszej części artykułu), chodzi tu głównie o znalezienie „złotego środka” tak by nie rozpocząć intensywnej rehabilitacji ani za wcześnie ani za późno…to oczywiście wymaga doświadczenia fizjoterapeuty. W mojej opinii już od początku leczenia warto zastosować Kinesio Taping, stosowanie taśm może znacznie ograniczyć ruchomość obojczyka, przez co wpływać na jakość gojenia uszkodzonych więzadeł i torebki stawowej! W początkowym etapie leczenia konieczne mogą być leki przeciwzapalne i przeciwbólowe. Oczywiście podczas gojenia należy cały czas oszczędzać bark i unikać kolejnych urazów w tym rejonie.

Kiedy lekarz decyduję się na leczenie operacyjne zazwyczaj wykonuje się artroskopię czyli naprawę uszkodzenia przez niewielki otwór na narzędzia pod kontrola mikro kamery. W trakcie zabiegu naprowadza się obojczyk na właściwe miejsce i stabilizuje się go poprzez specjalne taśmy. Po operacji niezbędny jest oczywiście proces indywidualnej rehabilitacji.

Leczenie czwartego, piątego i szósty stopnia zwichnięcia obojczyka

W przypadku tego typu zwichnięć metoda leczenia operacyjnego jest zależna od ośrodka, w którym wykonuje się zabieg, ponieważ strategii leczenia operacyjnego jest kilka. Sam zabieg to jednak tylko część sukcesu, zazwyczaj po zabiegu konieczne jest stosowanie ortezy przez okres 4-6 tygodni. Po zabiegu stopniowo wdrażana musi być również rehabilitacja. Początkowo będą to tylko ruchy w obrębie łokcia i nadgarstka z czasem aktywowane powinny być mięśnie rejonu ramienia i obręczy barkowej. Właściwy proces rehabilitacji rozpoczyna się kiedy znaczne dolegliwości mamy już za sobą, a proces gojenia jest już na ostatnim etapie (o tym przeczytasz w dalszej części artykułu), chodzi tu głównie o znalezienie „złotego środka” tak by nie rozpocząć intensywnej rehabilitacji (poprawianie ruchomości stawu ramiennego i obręczy barkowej) ani za wcześnie ani za późno…to oczywiście wymaga doświadczenia fizjoterapeuty.

Rehabilitacja po zwichnięciu obojczyka

W przypadku rehabilitacji po zwichnięciu obojczyka konieczna jest zgoda lekarza prowadzącego. Generalnie im szybciej to będzie możliwe tym lepiej ponieważ im dłuższe usztywnienie obręczy barkowej tym trudniej będzie odkręcić postępującą sztywność stawów!

Należy pamiętać, że proces usprawniania jest indywidualny dla każdego. Należy bowiem wziąć pod uwagę: wiek, rodzaj uszkodzenia oraz ogólny stan zdrowia, dlatego nie wskazane jest porównywanie 1 do 1 swojego przypadku do przypadków innych osób.

Podczas pracy z moimi pacjentami, kiedy nie widzę żadnych przeciwwskazań staram się od razu wdrożyć delikatne ćwiczenia w obrębie łokcia i dłoni. Pomogą one zapobiec sztywności jak i osłabieniu siły w obrębie ramienia i przedramienia. Jednakże zwracam dużą uwagę by nie wpływać na ruchy obręczy barkowej jeśli dalej jest tam konieczność ochrony stawu barkowo-obojczykowego.

Właściwą terapię warto rozpocząć od rozluźniania mięśniowo-powięziowego (masażu) obręczy barkowej, stawu ramiennego, klatki piersiowej oraz rejonów odległych, które mogą mieć wpływ na sztywność pourazową. Przyspieszy to proces regeneracji tkanek, poprawi krążenie oraz mobilność stawową. Przyczyni się także do przełamania zrostów w obrębie mięśni oraz powięzi. Jeśli jesteś po operacji to w Twoim przypadku ważna jest również praca nad bliznami, które zostały po operacji. Czasem mało elastyczne (przyrośnięte) blizny mogą dawać wtórne problemy w różnych rejonach ciała.

Każde unieruchomienie i stabilizacja po zwichnięciu obojczyka wpływa na sztywność w rejonie obręczy barkowej, głównie stawu ramiennego. W przypadku leczenia zachowawczego powrót ruchomości powinien odbywać się zazwyczaj w następującej kolejności:

1) powrót ruchomości w rejonie łokcia i dłoni

2) powrót ruchomości w rejonie stawu ramiennego (z unikaniem ruchów łokcia powyżej stawu ramiennego – maksymalnie 90 st. zgięcia czy odwodzenia)

3) delikatne ruchy obręczy barkowej

4) zwiększone ruchy obręczy barkowej

5) Ruchy w stawie ramiennym powyżej 90 st. odwodzenia i zgięcia

6) Pełna ruchomość obręczy barkowej

7) Pełna ruchomość obręczy barkowej z oporem 

* Przejście do kolejnego etapu nie może się wiązać z bólem czy stanem zapalnym na wcześniejszym etapie.

Czasem konsekwencją zbyt długiego unieruchomienia po zwichnięciu w stawie barkowo-obojczykowym jest sztywność barku, gdzie wiele ruchów w stawie ramiennym jest znacznie ograniczonych. Czasem dochodzi do wizualnej sztuczki, gdzie ruchy wydają się nie takie złe, ale kosztem nadruchomości łopatki, która „fruwa” po całych plecach by nadrobić ile się da… W najgorszej sytuacji są osoby ze zwiększoną sztywnością torebkowo-więzadłową (to głównie mężczyźni, którzy przez całe życie mieli problem z rozciąganiem). Znacznie łatwiej jest u dzieci i kobiet. Wiek oczywiście gra tu na niekorzyść, bo generalnie z wiekiem „sztywniejemy” :( to również sprawa naszych genetycznych uwarunkowań…

Wielokrotnie zalecam moim pacjentom, by ćwiczyli nawet 2-3 razy w ciągu dnia, by cały czas utrzymywać i pogłębiać ruchomość uzyskaną podczas terapii, wszystko to odbywa się po wcześniejszym instruktażu. Podczas ćwiczeń wykorzystuje również rozciąganie w odpowiednich pozycjach.

Podczas procesu rehabilitacji kluczowa będzie także praca nad powrotem siły i masy mięśniowej ponieważ dłuższe unieruchomienie = zaniki mięśniowe i znaczny spadek siły. Praca nad siłą musi być stopniowa, początkowo ciężar własnej ręki, dopiero stopniowo opór taśmy, obciążnika czy hantli. Praca nad powrotem siły i masy to wiele tygodni ciężkiej pracy!

Podczas rehabilitacji bardzo ważna jest również praca nad poprawą stabilności obręczy barkowej, kręgosłupa i kontroli pozycji głowy. Generalne praca nad postawą. Noszenie ortezy czy temblaka nie wpływa korzystnie, dlatego trzeba wszystkie złe nawyki „odkręcić”. Ćwiczenia stabilizacji będą: zapobiegać dalszym uszkodzeniom, łagodzić dolegliwości bólowe oraz przyspieszą proces gojenia tkanek. Należy także zwrócić uwagę na asymetrię obręczy barkowej (jeden bark ustawia się niżej od drugiego). Nieprawidłowa postawa może skutkować problemami bólowymi kręgosłupa szyjnego i piersiowego.

Podczas całego procesu rehabilitacji należy cały czas pamiętać o profilaktyce. Chodzi mi głównie o unikanie noszenia ciężkich przedmiotów, unikanie szybkich ruchów czy spania na boku, który przeszedł uraz. W przypadku sportowców warto wracając do treningów stosować ortezę lub Kinesio Taping. Dopiero kiedy sprawność będzie zbliżać się do 100 % tego co jest w zdrowej ręce można to pominąć.

Fizykoterapia

Fizykoterapia w przypadku uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego ma zastosowanie uzupełniające w przypadku leczenia zachowawczego oraz rehabilitacji pooperacyjnej. Zabiegi mają na celu zahamowanie stanu zapalnego, obniżenie bólu oraz pobudzenie struktur torebkowo-więzadłowych do jak najszybszego gojenia. Aby uzyskać te efekty korzystne może być zastosowanie krioterapii (w domu można wykorzystać Cold packa), elektroterapii, hydroterapii (w domu można zastosować rozluźniające prysznice pod ciepłą wodą) lub laseroterapii.

Zobacz jaki sprzęt polecam do ćwiczeń i rehabilitacji?

Nie trać czasu kliknij na link i od razu przejdź do mojego sklepu!

 

BÓL – w przypadku powtarzającego się bólu, warto chłodzić rękę za pomocą Cold packa czyli żelu chłodzącego, który można przykładać kilka razy dziennie przez 15-20 minut (pamiętaj przykładaj cold pack do ciała przez cienki ręcznik kuchenny).

ROZLUŹNIANIE PRZECIĄŻEŃ RAMIENIA i OBRĘCZY BARKOWEJ – kiedy największe objawy bólu masz już za sobą, a obojczyk jest już zrośnięty w celu rozluźnienia powtarzających się przeciążeń w rejonie ramienia oraz obręczy barkowej bardzo pomocne są wałki (wałek z kolcami, wałek gładki) oraz piłki do masażu oraz twarde jeżyki. Rejon przeciążeń w większości przypadków warto masować co 2-3 dzień. Podczas masowania obciążenie nie może być zbyt delikatne, ani zbyt bolesne.

WZMOCNIENIE Na odpowiednim etapie rehabilitacji do wzmocnienia obręczy barkowej przydać się mogą hantle 1-2 kg, ściskacz dłoni, piłeczki do ściskania 

ORTEZY Jeśli lekarz zdecyduje się na ortezę lub temlak, koniecznie jest zastosowanie do tych zaleceń! Jeśli chcesz wrócić po urazie do ciężkiej pracy fizycznej lub sportu zalecana jest (przez kilka miesięcy) dalsza ochrona obręczy barkowej poprzez odpowiedni stabilizator w sytuacjach sprzyjających kolejnym urazom lub podczas dużego obciążenia stawu. Na wielu etapach gojenia zwichnięcia bardzo korzystne są aplikacje plastrów Kinesio Taping, które zmniejszają siły działające na czas podczas regeneracji.

Rokowania

W przypadku wybitego obojczyka (zwichnięcia obojczyka) kluczowa jest decyzja lekarza co do zaklasyfikowania Twojego urazu do konkretnego stopnia zwichnięcia. Kolejna ważna decyzja to wybór drogi leczenia, leczenie zachowawcze czy operacja. Główne wątpliwości istnieją przy 3 stopniu zwichnięcia. Jeśli wszystkie decyzje będą właściwe, a po nich następuje właściwy proces rehabilitacji to istnieje duża szansa na powrót do pełnej sprawności.

Największe powikłania leczenia mogą dotyczyć sportowców oraz osób pracujących fizyczne rękami. W przypadku obu tych grup wykonywany zawód lub trening generuje ogromne siły w rejonie obręczy barkowej. To może powodować mikro urazy już wcześniej uszkodzonych struktur. Taka sytuacja może powodować ból i ograniczenie ruchomości obręczy barkowej. Jeśli pierwszą strategią leczenie zwichnięcia było leczenie zachowawcze możliwe, że teraz konieczny będzie już zabieg operacyjny.

Najczęstsze pytania po zwichnięciu (wybiciu) obojczyka

Jak wygląda zwichnięty obojczyk?

W przypadku zwichnięcia obojczyka w stopniu I lub II oprócz bólu podczas ruszania obręczą barkową to co można zauważyć to niewielką deformację dalszego końca obojczyka w stosunku do strony przeciwnej, możesz również zaobserwować obrzęk w tym rejonie. W przypadku zwichnięcia III, IV, V i VI stopnia ewidentnie widać deformację barku, gdzie często skóra może być naciągnięta. Dodatkowo w okolicy uszkodzenia może znajdować się krwiak.

 

Wybity obojczyk jak nastawić (nastawienie obojczyka)?

W przypadku zwichnięcia obojczyka należy jak najszybciej skierować się do lekarza ortopedy na SOR. Zwichnięcie to uraz, w którym doszło do uszkodzenia struktur torebkowo-więzadłowych więc próby „wpychania” obojczyka na miejsce na niewiele się zdają bo oprócz bólu, może dojść do jeszcze większych uszkodzeń, a obojczyk przy braku właściwej stabilizacji (uszkodzona torebka i więzadła) i tak opuści właściwe miejsce. Dlatego pamiętaj pierwsze kroki skieruj do lekarza ortopedy.

 

Co to jest objaw klawisza w przypadku zwichnięcia (wybicia) obojczyka?

W przypadku zwichnięcia w stawie barkowo-obojczykowym objaw klawisza pojawia się tylko w przypadku większych uszkodzeń w sytuacji kiedy dalszy koniec obojczyka ewidentnie opuszcza swoje prawidłowe miejsce. W praktyce nawet jak chcemy obojczyk wcisnąć na miejsce on znów się podnosi. Możemy to porównać do klawisza wciskanego na pianinie, który po odpuszczeniu podnosi się. Za tą sytuację odpowiadają uszkodzone struktury torebkowo-więzadłowe, które nie potrafią utrzymać obojczyka na miejscu.

Jeśli masz pytania i wątpliwości co robić, kiedy problem dotyczy Ciebie, umów się ze mną na Konsultację Online

 

Podobał Ci się artykuł? Oceń go i zostaw komentarz, to pomoże znaleźć go innym!
Przemek Jureczko