Spastyczność mięśni u dzieci charakteryzuję się nadmierną pobudliwością mięśni. Kiedy lekarz lub fizjoterapeuta badając dziecko z takim objawem próbuje szybko poruszyć ręka lub nogą, mięśnie samoczynnie napinają się utrudniając ten ruch. Pacjenci mogą odczuwać spastyczność jako opór lub rodzaj sztywności stwarzany przez mięśnie w czasie poruszania określoną częścią ciała. Często ruch ręką lub nogą w jakimkolwiek kierunku jest niemożliwy lub bardzo trudny do wykonania.
Spastyczne mięśnie są z reguły przyczyną nienaturalnego ustawienia kończyn – najłatwiej to zauważyć obserwując dłoń lub stopę. Paradoksalnie tak zaburzona praca mięśni zawsze wiąże się z ich osłabieniem. Łatwiej będzie to zrozumieć analizując kilka przykładów.
Przykład 1
Spastyczność mięśni łydki może powodować chód na palcach. Jeśli choremu z tym problemem uda się ustawić stopę płasko na podłodze to nie będzie w stanie samodzielnie wspiąć się na palce.
Przykład 2
Ręka ustawia się w górze z ugiętym łokciem i dłonią, która zazwyczaj jest zaciśniętą w pięść. Jeśli jednak umieścimy w dłoni chorego niewielką butelkę lub przewiesimy przez ramię ręcznik i poprosimy aby przez chwilę przytrzymał te przedmioty po chwili spadną one na ziemię.
Czytaj także: Pompa baklofenowa pomocą na spatyczność mięśni!
W obu przypadkach, chorym brakuje siły jeśli chcą aktywnie wykorzystać spastyczne mięśnie. Spastyczność utrudnia też wykonywanie złożonych i zróżnicowanych ruchów ręką lub nogą. Zdarza się że pacjenci napinają wszystkie mięsni na raz po to, żeby unieść rękę w kierunku ust, ale nie mogą jej opuścić ani sięgnąć w kierunku przedmiotu ustawionego przed nimi. Podobnie mogą podnieść lub przestawić nogę, ale nie są w stanie wytrzeć butów o wycieraczkę poruszając stopą na przemian w przód i w tył.
Objawem, który często towarzyszy spastyczności mięsni u dzieci jest ból. Jeśli skopiujemy ustawienie spastycznej stopy lub ręki i spróbujemy wytrzymać w tej pozycji przez kilka minut szybko zrozumiemy o co chodzi. Po pewnym czasie może dojść do zmian elastyczności i długości mięśni a w konsekwencji do ich przykurczu. Mięśnie stworzone są do wykonywania ruchów i jeśli nie są do tego wykorzystywane szybko skracają się i sklejają z otaczającymi tkankami. Łokieć nie prostuje się do końca, kolano nie zgina, na dłoni nie można się podeprzeć, a opuszczenie pięty na podłogę nie jest już możliwe. Twierdzenie, że nieużywane zanika, jest w tym wypadku boleśnie prawdziwe.
Do najczęstszych przyczyn spastyczności mięśniowej u dzieci należy mózgowe porażenie dziecięce, udar mózgu, urazy mózgu i rdzenia kręgowego oraz stwardnienie rozsiane. Zazwyczaj napięcie spastyczne pojawia się w kończynach (rękach lub nogach), a im dalej od tułowia tym większe ma ono nasilenie. W specyficznych sytuacjach objaw ten może dotyczyć prawie wszystkich mięśni. Warto zdawać sobie sprawę z tego, że zbyt duże napięcie mięśni może wiązać się z innymi objawami chorób układu nerwowego, dlatego diagnostyką spastyczności powinien zająć się wykwalifikowany specjalista.
Czytaj także: Zaburzenia świadomości u dzieci – podział i diagnostyka
Tak przedstawiona charakterystyka spastyczności mięsniowej może przerażać. Istnieje jednak kilka pomocnych strategii, dzięki którym spastyczność nie będzie się rozwijała według najgorszego scenariusza. W leczeniu często wykorzystuje się toksynę botulinową lub inne substancje zwiotczające mięśnie. Tu podkreślę jedynie, że stosowanie leków doustnych o działaniu ogólnoustrojowym, w przypadku spastyczności dotyczącej ograniczonej liczby mięśni, wiąże się z licznymi działaniami niepożądanymi. Leki takie działają bowiem na wszystkie mięśnie, również te, których wytrzymałość i siła są kluczowe dla naszej sprawności. Ponadto często powodują senność i trudności z koncentracją. Decyzja o ich zastosowaniu powinna być dobrze przemyślana.
Spastyczne mięśnie wymagają regularnego rozciągania! Każdą grupę, np. zginacze stawu łokciowego – biceps i kilka mniej znanych mięśni – co najmniej 10 minut dziennie! Jest to bardzo korzystna forma ćwiczeń, którą możesz z powodzeniem wykonać w domu np. w czasie oglądania ulubionych programów telewizyjnych. Mięśnie z cechami spastyczności potrzebują treningu siłowego i ruchu. Pod tymi słowami kryje się wiele skomplikowanych pozycji i ćwiczeń. Rozpocznij je pod okiem fizjoterapeuty, który zaplanuje i poprowadzi terapię z uwzględnieniem Twoich indywidualnych uwarunkowań.
Zachęcam do komentowania!
Najnowsze komentarze